Зошто, синко, така траеш,
зошто бујна глава ведееш,
зошто машко срце стегаш
и сред пламен – младост чмаеш?
Треска ли те силна тресе,
тешка ли ти куќа тежи,
прва ли те изгор рани,
слана ли ти младост слани?
„Ни ми, мајко, куќа тежи,
ни ме прва изгор рани,
ни ми слана младост слани,
туку силна жалба жалам.
Ете веќе цела вечност,
како, мајко, болна лежиш,
никој в куќи не ни стапил,
нити пусто некој прашал.
Дал си, мајко, род немаме,
ели спомен лош не дели,
та не можат да ни дојдат,
ели гајрет да ни пратат?“
– Дејди мое мило чедо,
не ме прашај – гре ме вие,
род се има, род се знае,
кога в куќи пукот врие.
Ами сега страшна болест,
пуста бедност над нас тежи,
кој ќе сака да ни дојде.
кој ќе сака да не види?
Коле Неделковски (16 декември 1912 – 2 септември 1941)
