Постојат “фраери” што одвреме навреме ќе ме прашаат:
-“Нели ти е страв?”
-“Дали се плашиш”?
-“Од каде храброста…”
-“Зошто го правиш ова?”
И тоа ме прашуваат молчешкум, без збор, на нога, од немај-каде, што не можат да ме избегнат на тротоарот со извесна мера на осудување во смисла за мое добро….
Што да им кажам?
-“Престрашен сум!? Секојдневно преиспитувајќи ги сопствените постапки, барајќи причина во идеи- за слобода, суштинско постоење и идентитет?”
НЕ!
Тоа впрочем малкумина би го разбрале?
Едноставно одговарам:
-“Заради љубов,браќа и сестри… Заради љубов.
(Имајќи предвид дека љубовта на овие простори мнозина ја заменуваат со секс- за да им предизвикам содржина на приврзаност со муабетот) … и продолжувам
-Поради тоа што сметам дека секој поединец е вреден и убав на свој сопствен и уникатен начин, а Македонија како слободно семејство на различности на секој поединец подеднакво”.
Се обѕрнувам во тишината потоа, и продолжувам да гледам немо во споменикот што си го изградив со сопствените зборови…
И пак, пак се плашам, се преиспитувам….
(Фото извор- Управа за безбедност и контраразузнавање, 22.09.2018 година)
Пишува: Кирчо Анастасов
