Почнуваат да се наѕираат (но, само да се наѕираат!) првите резултати од надворешната политика, која досега ја водеа сите влади на Република Македонија, изразена во мономаничното повторување дека имаме само една алтернатива. А таа алтернатива била патот кон… Меѓутоа, вистинските резултати од оваа невидена опсесивност, од ова мономанично однесување допрва ќе следат. Додуша, некои веќе ги видовме, но без вистинска свест за крајните последици. Владата на Љубчо Георгиевски и Васил Топурковски, без око да ѝ трепне, го призна Тајван. Резултатите беа: прекин на дипломатските односи со Кина; кинеското вето од 28.02.1999 год. на мандатот на УНПРЕДЕП, определен со Резолуцијата 1186 на ООН, според која мисијата на УНПРЕДЕП беше да ги обезбедува границите кон С.Р. Југославија (особено делот кон Косово) и Албанија. После повлекувањето на Мисијата, следеше бегалската криза од Косово (1999) и вооружената инвазија од 2001 год., бидејќи границите останаа порозни. Ова е само пример од мономаничната надворешна политика на немање д р у г а алтернатива. Што практично значи, немање алтернатива! Тогаш, со кое право некои суштества во Македонија очекуваат помош од повеќе страни/замји, кога и тие страни/замји се затвараат во себе, а на дел од нив им се удираа шамари, без каква и да било потреба.
Она што секој жив организам/суштество го знае, а тоа е пред себе, како и зад себе, да се имаат повеќе патишта/алтернативи, на македонските партии засекогаш остана непознато. Остана непознато како резултат на немање ум и празни/шупливи говорење/ветувања, кои и понатаму продожуваат.
ПРИЛОГ. Граничниот дел кој го обезбедуваше УНПРЕДЕП.
