Денес изминува празна година од незаконската и неуставна „промена“ на името Република Макдонија. Претпоставувам дека моите ставови, како и аргументите против „законската промена“ на името, на повеќето граѓани се познати. Сепак, ве упатувам на линкот на кој, покрај моите ставови, можете да ги прочитате и ставовите на некои интересни маски/персони. Притоа, интересно би било да се чуе како тие (на пр., Енес Ибрахим, Исмет Рамадани, Мухамед Халили или велепочитуваниот Бујар Османи) би се чувствувале кога нивните имиња не само што би се промениле за другите, туку кога и самите би морале да се именуваат/нарекуваат според имињата што би им го смислиле и наметнале другите. „Убеден“ сум дека Бујар Османи би бил пресреќен, бидејќи само така ќе му се оствари вековниот сон – да влезе во ЕУ и НАТО. За таа цел, името е ништо. Или, кога се чувствува врз сопствена кожа, сепак е нешто?
Љубомир Цуцуловски: ПРАЗНА ГОДИНА
