Си било едно царство во кое луѓето биле толку лоши, што очите еден другиму ќе си и’ извадуале, а најмногу богаташите: сите богаташи си имале по една своја партија. Од тие пусти тарафл’ци сите лошотии тамо да и’ бараш: тепачки, батакчил’ци, арамилуци, тендерилуци, митаџилуци, лажење, со еден збор: секое беззаконие. Другите биле поделени и раскарани до немај каде. Натемаго влегол меѓу народот Божји. Колку беше му омрзнал тој народ на Бога што уште малку не и’ потопи, као содумјаните што и’ потопи. Арно ама Бог е многу милостив, тики и’ накажа со едно друго наказание, што да не и’ погуби, ами да и’ освести за да се спасат.
Сетики, дошло време да се бира нов цар и сите се надеале оти ќе се избери арен цар. Арно ама, за тогај, Госпо замешал прсти, според наумот и ниетот Негов, избрале многу лош цар. Таков до тија дни светот не видуал. Штом уста отворел – лажел, небаре натемаго. Крадел како последен арамија. На народот му товарил големи вергии и даванија. Сите пари на народот му ги одбрал пустиов “цар”. Гла не можел народот да крени. Пискотници се слушале од народот а тој се кочоперел кај стасал. Небаре се’ му е рамно и му “цвета” и “блеска” царштината. А најдолно што сторил и што го доболело народецот било што ја прекрстил царштината и целиот народ свој. Голем смут станал во царштината.
Арно ама, ватиле да се збираат поначесто, богатите и сиромајте, и да се советуваат што чаре да да се праи на овој многу лош цар. Се збрал народот цел, небаре еден. И, по кусо време, сите му откажале послушност, кренале бунт и го набркале сургун лошиот цар.
И дал Госпо благослов, оти народот покажал љубов брацка и единство, да се избери нов и арен цар. И го блаословил Госпо тоа царство и тој народ да живеат во братољубие, согласие и жива вера, оти тој народ се покајал.
