Ах, кај се мојте другари,
робио нова болгарска,
кажи ми, кај ги поштоме?
Киниса низ Беласица,
раскопал стари спомени,
сака да ги види некога
војската на Самоила
кај борба лута водела
и била в бој заробена,
заробена и ослепена
сака да види, да знае,
од каде толку жестокост
најде во себе Васили,
да фрли по војниците.
Страшен е, грозен споменот,
на секој стоти по еден
едноок војник оставен,
за да ја назад заведат
војската на цар Самоил.
Над градот е омарнина,
по кеот мрака паднала.
преку мост копита,
а Вардар лудо забрзал,
галеби бели покренал
а в соба тесна таванска
Панче со млади студенти
лист по лист вртат зборници.
Стојан над речник работи,
Никола над историја
а Панче над граматика.
Сите се како часовник,
за сон им време не стига,
одат по стари огништа,
дума по дума собират,
седат на селски трапези,
песна по песна бележат,
сите се бујни, пргави,
се млади, се Македонци…
На време Рацин излезе.
Како што лице огрева
над млада мома убава
кога ја либе пресретна,
така им лице огреа
Рацин со „Белите мугри“.
Молкнаа усти погани,
стариот Белич занема
над книги празни, глупави
за јазик и наречја,
Никола Вулич побесне
в својата археологија.
Во „Зора“ Бадев подиве,
Софија не го собира,
лута го змија жегнала.
А расна, вријат младите…
Ко што се бура надига,
чајките кога прелетат,
така се младите надигат
за свое свето огниште.
Пролетна струа народна
вее по Македонија.
Која ли рака, кажи ми,
ќе може да ја позапре
која ли сила варварска
ќе може да ја изгаси?
Побледне Белград посиве,
Софија стана мртовец,
Атина в јарот онеме…
Да, верно, се бориме
денес за Југославија
но не за довчерашната,
црвите што ја гризеа,
потиснати народи
в турма вечна што гниеја,
а великашите – големци
за превласт и за господство
помеѓу што се гложеа.
Лага е да сме Болгари,
и Срби да сме, лага е,
Македонци сме, народ сме,
а денес веќе нација…
Венко Марковски (05 март 1915- 07 јануари 1988)
