Кога се родив во 1994 година не го доживеав преименувањето по независноста, како и промената на знамето. Потпораснав и ги разбрав тие работи, тогаш почнав да чувствувам што е лошо а што е добро, бев многу мала.. Лепенка со don’t you fyrom me на машината за шиење на баба ми беше залепана од дедо ми, бог да го прости се поштеди уште од еден оваков удар. И еве изгледа и мојата генерација не е поштедена. Клетвата продолжи, не се научи од грешките.
Истите финти. Само ќе им поставам прашање со што заслужив јас вака да ми бидат чувствата погазени како да сум една обична стока која не е битна во општествово??
Кога се изгласа отварање на Уставот се почувствував како некој да ме истепал и однатре и однадвор. Како зомби буквално. Немав никакви чувства освен ништожност, укочена со болка од внатре. Никогаш не сум се чувствувала така досега, а ова сега? Сега разбирам како луѓето се чувствувале пред да се родам, првиот пат кога бевме понижени. Доживеав и војна, пак и пак бевме напаѓани.
И тоа мораше да го почувствувам и поминам во 21 век кога очекувам тоа да не се повтори повеќе. За што заслужив и после ослободувањето на Македонија и независноста по толку векови повторно и повторно да не не остават на мира да дишиме а мене да ми одржат лекција дека светот не е розов?
Овој текст ни беше доставен преку социјалните мрежи, со кратко објаснување од младата Моника:
Родена сум во Република Македонија!
