Пратив писмо од Македонија на мојот пријател кој што го немам видено повеќе од 20 години.
Замина во Америка на денешен врнежлив ден пред дваесет години и одтогаш се нема вратено.
Пратив писмо од Македонија на мојот побратим кој што студенилото во Норвешка му беше помила од топлината на неговата татковина.
Пратив писмо од Македонија на мојот другар во Англија со кого растевме заедно по улиците на нашиот роден град…
Пратив писмо од Македонија на мојот братучед во Италија кој ги бере туѓите лозја по ридиштата во Ломбардија…
Пратив писмо од Македонија на мојата братучетка и нејзините деца кои живеат од парите кои таа ги заработува во фабриката за конзерви во Швајцарија…
Пратив писмо до самиот себе за да се потсетам зошто јас останав да живеам во мојот роден град без сите овие луѓе околу мене.
На писмата гордо и достонствено го напишав своето име, адреса и државата од која се пратени писмата… Република Македонија….
Во меѓувреме дузина идиоти, платеници, го сменија името на мојата држава.
После една година сите овие писма кои ги пратив ми се вратија назад со напомена:
“Примачите ја промениле адресата на живеење.
Повратот на писмото/ата доцни една година поради тоа што не можевме да ја најдеме државата од која се пратени овие писма”
Се вратија сите писма освен писмото кои сам на себе си го пратив. Тоа стаса на вистинското место во неопходното време.
Стојам и по којзнае кој пат го препрочитувам писмото кое сам на себе си го испратив…
Пишува: Анастасов Кирчо
