Сведоци сме на се’ поголемото иселување од нашата држава , а знаеме и зошто е тоа така, па нема потреба да се поставуваат различни прашања во тој вид.
Каде сте , како сте?
Секако дека никаде не цутат рози, ниту пак дека постои држава обоена во розово. Но затоа постојат добри маски зад кои се криеме.
Каде сте и како сте си вие си знаете… нам тука ни е … сите знаат како. А точно баш не можам да ви кажам, погледнете, се надевам ќе разберете.
И секако дека не е лесно во туѓа држава да ги однесеш своите корени и таму ги прицврстиш, но што кога и тука корените се нишаат, барем колку можеш заштити си си, спаси се. Спаси се, но не заборавај кој си, од каде си.
На вас во наводници европејци кои заминавте од тука, ви велам да не ја заборавите културата кога ќе се вратите. Како таму што глумите културни, вредни, еколошки заинтересирани хумани и паметни, па тоа не го заборавајте и тука кога ќе дојдете. Оставете ни и нам малку европски воздух, парфем… оставете ни и нам малку од тоа вашата култура, но не го заборавајте опинокот кој го носевте пред да застанете на потпетици, знаете, фејкот е лесно кршлив, ќе паднете. Не не загадувајте кога ќе се вратите на така наречен ваш одмор, или 3 дена пред одмор во Грција, доста не загадија, од загаденоста почнавме да се давиме, да се гушиме, да не се гледаме. Се затрупавме со сопствени раце, во споствена смрдеа на нечовчност, во сопствен кал, едни на други си ги ископавме гробовите.
И сега вистинска смисла имаат стиховите од песната:
“Денови ли се денови, големи маки аргатски”
Епа драги … денови ли се денови големи маки македонски. Реков и ќе речам: Парфемот од Шанел нема да ја покрие гадоста на еден човек . Ниту високата потпетица не ќе ви го зголеми егото. А костумот му прилега на ЧОВЕК. Шминката не прилега на не чист образ. А кој пак остана тука со чист образ?
А па и вие што заминавте, веќе не сте наши, почнавме да се забораваме, да не се препознаваме. Вашите европски плати се поголеми, а ние, ние бедници, останавме со ситна пара, големо срце, отворена душа. И кога глумите на запад богати и среќни, културни и воспитани. Ве молам, навистина ве молам кога ќе се вратите задржете го тоа барем малку, продолжете со глумата, без псовки, без загадување, и еве што сум.
Знаете и ние сме луѓе на кои им е се дојдено преку глава, знаете ние сме луѓе кои добиваат тапи удари по глава, ние сме луѓе кои не цедат како мокри алишта и не закачуваат да висиме на жица. Знаете и ние сме луѓе кои работат а немаат ништо, го загубивме идентитетот.
Но не е важно, си велиме нека, нека ги биде. И додека велиме нека ги биде знаете ли што ќе биде?
НИШТО!
Ние ќе си останеме луѓе кои лажно се надеваат, си ги заморуваат ушите, душите, нешто стиска ли стиска во гушите, луѓе кои ќе заминат во заборав исто како да не ни биле.
А што пак било.. кога се заборавија, се подгазија?
Пишува: Ана Љубиќ
