Може да се види од писмата на грчките војници испратени од фронтот на ужасот што се соочиле со македонското население во градовите и селата под грчка окупација. Крвавата колекција од околу сто писма требаше да биде доставена на адресите преку воената пошта на грчката војска, но откако беше заробена од бугарската армија во Разлог на 14 јули 1913 година, писмата беа објавени.
Тоа е страшна колекција на автентични сведоштва кои беа однесени во Државниот архив во Софија во 1913 година, како што тврди д-р Љубомир Милетиќ.
Во тие писма, грчките војници се фалеа на своите роднини и пријатели дека не си заминале ниту еден Македонец жив каде што оделе, дека ги силувале сите словенски Македонци и дека ги запалиле сите славофониски села.
Пред сто и повеќе години
Откако Отоманската војска ја напушти Македонија, Србите, Бугарите и Грците сакаа да ги задржат териториите под нивна команда. Оваа поделба на македонските територии меѓу Србија и Бугарија беше направена со тајниот анекс на Договорот за пријателство и сојуз, но прашањето меѓу Бугарија и Грција остана отворено и очекувањата на македонскиот народ целосно не успеа.
Не само Македонија што не беше ослободена, туку беше поделена меѓу таканаречените братски нации. По мировниот договор од Лондон од 30 мај 1913 година, Србија владеела со западните и централните делови на Македонија, Грција го добила јужниот дел, додека Бугарија ја добила источната. Еден месец по лондонскиот договор што ја заврши Првата балканска војна, Втората балканска војна започна и траеше околу 50 дена, со многу жртви, главно македонски цивили кои беа изложени помеѓу армиите на балканските непријатели. Според документите што се сочувани до ден-денес, најужасните злосторства за време на војната биле извршени од грчки војници кои извршиле ужасен, крвав геноцид низ цела Егејска Македонија.
Ние колевме под царската команда!
Професорот Милетиќ во својата книга за теророт што ја изврши Грчката армија во Егејска Македонија, објавена само неколку месеци по завршувањето на Втората балканска војна, во која беа вклучени 53 вознемирувачки фотографии на ужасите направени на Македонците, војниците ги правеле овие злосторства, како што признават во писмата, под команда на грчкиот крал.
Еве неколку извадоци од грчките воени сведоштва за масакрот што го извршиле војниците во јужниот дел на Македонија за време на Втората балканска војна:
Под команда на кралот, ги палевме сите словенски села; ги силувавме сите млади девојки што ги заробивме
– напиша еден од војниците на кралот.
Друг војник напишал:
Ние сме среќни што ги запалиме славофонските села; ако немаше мажи, ги убивавме жените и децата.
Во писмото на третиот војник било речено дека ги запалиле селата без Грци во нив, така што непријателската расофонска раса повторно да не се кренала.
Еден од војниците напишал дека ги нашле селаните скриени на различни места:
секој ден наоѓаме многу од нив и ги убиваме.
Во писмото број седум се вели:
Тоа е наредба – да се запалат селата и да се убијат младите. Во едно од писмата, злосторствата на терен се споредуваат со кланица: Она што го правиме за славофоните е кланица; нема нивно село или град што не е изгорено.
Слично на тоа, еден од војниците им раскажува на своите пријатели во некое село близу Атина:
ги убиваме сите славофони што ги фаќаме; нема затвореници и нема сведоци.
Друг војник покажал сочувство, пишувајќи дека горењето на селата и убивањето на невини луѓе е нечовечно.
Според писмата цитирани во француското издание може да се заклучи дека масакрот бил извршен масовно и во секоја дадена можност. Еден од војниците во писмото пишува дека
“од 1200 затвореници што ги заробиле во близина на Нигрита, во затворот останале не повеќе од 41”,
а уште еден со ладна крв пишува дека
“во селото Броди заробени пет славофонски мажи и жена од Серес; ги заклучивме во подрумот. Го убивме девојчето без мачење, но многу ги мачевме мажите, им ги земавме очите додека беа живи “.
Распнати на дрвјата во шумите
Според професорот Милетиќ, кој успеал да собере голем број фотографии, документи и сведоштва само неколку месеци по масакрите што се вршеле за време на Втората балканска војна во Егејска Македонија, и да разговара со некои од преживеаните што успеале да избегаат во Бугарија, Грчката армија извршила ужасен масакр, всушност, геноцид на македонските цивили од Серес, преку Килкис, Дојран и Струмица, до Солун.
Во однос на војниците, од друга страна, не се потребни никакви зборови: не само што биле убиени, туку и зверски мачени, распнати на дрвјата во шумите, врзани со телеграфски жици, истурени со бензин и изгорени живи. Во исто време, користејќи ја воената држава, специјална групи грчки криминалци извршиле масовни убиства во регионите кои не беа дел од воените дејствија.
Сведочењата потврдени во книгата на проф. Љубомир Милетиќ потврдуваат дека грчката армија пристигнала во Гевгелија на 20-ти јуни, сместена низ околните ридови и почнала да пука со артилерија. Гледајќи дека луѓето се повлекуваат преку Вардарскиот мост, артилерискиот оган се претворил во масакр на цивили, голем број луѓе од Гевгелија починале. Кога преживеаните се искачиле на ридот Стојаково и се свртеле да видат што се случува зад нив, виделе дека селата Сехово, Шлопенци, Мачуково, Смол и Бајалци биле целосно запалени.
Во Гевгелија, ужасна тортура имало врз оние што не успеале да избегаат…
Грчките андарти и војници ограбувале и убивале низ улиците и дворовите. Бегалците Јоаким Дучев и Гоне Чавдаров од селото Богданци сведочеа дека андартиите ги убиваа луѓето без оглед на возраста или на полот.
Според нив, 80 семејства успеале да избегаат од Богданци, но 370 останале во селото и не знаат што им се случило.
Според сведочењето на Мито Илиев од селото Аканджали, кај Дојран, кој се населил во градот Самоков заедно со група бегалци во есента 1913 година, грчката војска влегла во селото на 23 јуни во 17 часот, веднаш заробила 60 луѓе, ги одвеле во блиската шума и ги убиле.
Таа ноќ, во селото одекнуваа врисоците на девојчињата и жените додека грчките војници ги силувале:
“Со свои очи видов дека ја силуваа ќерката на Стојан Поповалија, ќерките на Стојан и Пелтек Илиеви, дванаесетгодишна ќерка на Коста Турбашиски. Девојките и жените беа врзани во групи од три, претепани и фрлени под нозете на коњите. Следниот ден ги запалија селата Аканджали, Дурбали и Николиќ“
– рече Илиев.
Масакрот во Малешевијата
Според сведоштвата на неколку бегалци од Пехчево, при влегувањето на грчката војска во градот, граѓаните излегле да ги пречекаат, но два дена подоцна започнале убиствата, грабежите и силувањата. Магда Гичева, 50 години, Генка Чекова, 80, Султана Секулова, 60, и сите други жени во градот на возраст над 10 години биле силувани.
Во селото Панчарево:
Дамјан Ризов, 18,
Иван Стојков, 55,
Стојан Петков, 35,
Ангел Марков, 25,
Стојан Илиев, 25 и други.
Во селото Разловци ќерките на Георги Златков, Стојанка и Ваша, биле силувани, а од него зеле пченица и сено.
Во селото Умлена го убија Ангел Батев и неговиот син, а ја силуваа Марија Накова, Роса Гогева, Ивана Гогева, Галина Христова и 13-годишната ќерка на Коце Султан.
Во селото Владимирово, грчката армија се приклучи кон турското население. Тие ги разделија мажите од жените и потоа однесоа 14 девојки, заедно со Параска Чолова. Марија Георгиева Ичева од Струмица, која успеала да избега од градот на 29 август 1913 година.
По повлекувањето на Грците, само Македонците се вратија во градот и во селата. Останатите граѓани, Грци, Турци и Евреи, ја напуштија Струмица. Како што рече Ичева,
слушам дека некои Грци почнуваат да се враќаат сега. Пред да заминам за Бугарија на 29-ти август, никој од Турците не се врати.
Имаше турски народ кој ги ограбиле, изгореле и убиле заедно со Грците. Кога Грците се повлекоа, ги натераа сите Турци да ја напуштат Струмица. Многумина од нив рекоа дека не ограбувале или убивале, туку морале да заминат, бидејќи Грците им се заканувале .
Судејќи според сведочењата собрани од професорот Милетиќ, може да се види какви маки извршиле Грците, но на крајот од книгата објавува и слични документи за ужасни злосторства на српските и црногорските војски, потврдени со сведоштва од бегалците од Тиквеш, Велес, Штип, Кочани, Кратово, Паланка, Радовиш и други региони во Македонија каде што дејствуваше српско-црногорската армија.
Се разбира, за да се заврши крвавата слика за страдањата на македонскиот народ за време на балканските војни, мора да се додаде и тортурата што ја вршела бугарската војска над македонското население;
Македонското население кое беше поделено со Букурешкиот договор меѓу оние што го запалија, уништуваа и убиваа со цел да го “ослободат”.
НИКОГАШ ДА НЕ СЕ ПОВТОРИ!!!
Превземено од:
По патот на Македонската историjа
