Кога јас бев млад учител во моето село,
Спроти секој празничен октомвриски ден,
Имавме свеченост за населението цело,
Со реферат што беше на востанието посветен.
Со химната приредбата ја започнувавме,
Денес над Македонија, учениците ја пееја.
Со стиховите од Цветови продолжувавме
Во душите на публиката радости тлееја.
Се пееја револуционерни народни песни,
Ученици и учители носеа запалени факели,
Придружени од селаните, родољуби чесни,
Славјето траеше и по неколку часови цели.
Така ние ги воспитувавме учениците наши,
Да учат, да си ја љубат и градат таковината,
Да се чесни и храбри и ништо да не ги плаши,
Да се горди, секогаш да ја говорат вистината.
Во селото празникот престанаа да го слават!
Ни химна да се слушне, ни знамиња да завиорат,
Не знам, се чудам и прашам: зошто така прават ?
Ние славјето го завршувавме со македонски ора.
(Македонските состојби)
