Прошетав до Десподовата воденица,
Пред неа стои само старата круша,
Не ја препознав, ме фати неверица,
Очите ми насолзија, ме заболе душа.
Бурен живот некогаш бликаше тука,
Камењата мелеа од утро до вечер,
Вртеа, тропаа, креваа голема бука,
Сега тишина царува, што да се рече?
Пред врата израснале трње и коприви,
Буката е распадната, испукана, сува,
По гредите се нафатиле пајажини сиви,
Се нишаат ко лулки од ветрот што дува.
Се присетив на некои згоди одамнешни:
Воденичарот и татко ми си беа пријатели.
Прогонети и судени од властите тогашни,
Како националисти, државни непријатели.
Тука дружеа, си зборуваа за вистината,
За жестокиот живот на соселаните свои,
За зулумот и неправдите во татковината,
За експлоатацијата на македонскиот сој.
Васил МАНЕВСКИ
(Духовни вертикали и хоризонти)
