Во услови кога би имале нормална држава со нормални власти, веројатно и општествените прилики би биле понормални врз основа на што и граѓаните ќе имаа едно далеку понормално секојдневие.
Под “нормалност” подразбирам вообичаен животен ритам на денот, месецот, годината кога секој поединец живее, работи и твори во еден предвидлив свет на одржливост и раст на својот човечки, културолошки, интелектуелен, финансиски и воопшто животен потенцијал.
Наместо таа нормалност нам ни се нуди промена на име, устав, идентитет, историја, државјанство, јазик (со фуснота) и мал милион нејасни и мистериозни промени за кои само Господ веројатно знае како ќе изгледаат во иднина.
Амандманите за промена на Уставот на Република Македонија усогласени во втората фаза од собраниската дебата и гласање со просто мнозинство како и со т.н. јавни расправи на платени експертутки ја добија својата форма.
Глумењето на некаква демократичност во овој процес од страна на власта нема врска со востановените принципи на модерната демократија. Ова реалити шоу претставува само безобразен начин на изигрување на народната волја со брутални методи и обиди за манипулации и перење мозок како и траорна атмосфера на страв и присила помеѓу народот.
И на влезот во тунелот на таа неизвесност што се одвива врз достоинството на Македонскиот народ, се наоѓаат насмеаните и навидум невини лица на претставниците на актуелната власт кои се директни актери во целокупната оваа филмска турлитава. Настрана од филмското сценарио кое го обременува нашиот живот како народ во изминатата/изминатите година/и, сценаристот предвидел ова филмско дејство да се прелее и во реалниот живот на публиката која откако ќе ја види одјавната шпица, ќе продолжи да живее со последиците предизвикани во овој трилер кој ни се случува моментално.
Во изминатата година во државата до екстрем се истакнаа основите за поделба на општеството, главно врз идеолошка подлога. Не се за занемарување и пројавените поделби помеѓу граѓаните врз основа на политички, социјален, интелектуален, возрасен и професионален статус кои добиваат на израз токму врз основа на идеолошката поделеност. И во средината на тоа општо бунило и национална хипноза/обиди за хипноза беше токму референдумот на 30-ти септември кој излезе дека за едната страна е камен меѓник на победа а за други за пораз.
Формалната неуспешност на референдумот констатирана од Државната изборна комисија, за оваа генерација по се изгледа дека ќе остане само немо сведоштво пред историјата. Октроираните насилници кои пропагираа успешност на референдумот, за кои ништо не значи гласот на народот, по два дена бунило после референдумот побрзаа да прогласат “голема победа” на оние кои гласале ЗА успешност на референдумот.
Во секоја нормална и политички зрела држава тука ќе застанеше оваа луда замисла за промена на името, но не и за Владата на Република Македонија која ја игнорираше волјата на мнозинството граѓани на Републиката и продолжи на сопствена рака со процесот за уставни промени.
Силата за ваквото перверзно инсистирање за спроведување на процесот за уставни промени не доаѓа од челниците на власта колку тие и да изгледаат силни криејќи се зад инструментите на државата.
Таа силина во нормални политички околности не значи ништо.
Но по се изгледа дека нормалноста во оваа држава е само во главите на нејзините сатрапи.
Оваа држава на која и’ се навртеле разно-разни белосветски кумови продолжува да живее во својот чемер и јад.
Нова година е пред вратите и граѓаните на Република Македонија сакале-нејќеле ќе мора да глумат нормалност по сценариото на сценаристот.
Државата и народот остануваат подвоени меѓу себе.
Максимата “раздели па владеј” со векови се чини е ненаучена лекција на нашиот народ, етаблирајќи ја целата своја жестина во актуелното општествено расположение.
Јасно е како стигнавме до ова дереџе.
Јасно им е и на оние кои тоа го очекуваа од нас самите.
И не погрешија.
До кога?
Пишува: Кирчо Анастасов
